თეო ჯინჯიხაძე: ,,ორი სამყარო” (ნაწყვეტი)

*** 

არა, მე არა ვარ ანგელოზი, მაგრამ მე მინდა ფრთები...

მე არა ვარ ფრინველი, მაგრამე მე მინდა ფრენა...

მე არა ვარ ღირსი, მაგრამ მე მინდა შენთან...

გრძნობათ ჭიდილი, გულის ქვითინი, დარდის ღიღინი...

და რა სათუთი, ნაზი არის სხივი მის თვალში...

ვალში, ვერ ამოვალ მასთან... სახლში, მყუდროდ არის სახლში...

გული, თვალს კი მაინც რული... აღარ სტუმრობს... რული...სევდით სავსე ჭური. სადღაც ბღავის ფური...

თიხას გახეთქს, გამოჟონავს...

და მაინც გული, ცდილობს იყოს მასთან... ვინემ, ამოიღოს სული.ვერ ელევა, სურს მასთან... და იმ ფრთებსაც შეელევა... ფრენასაც... მაგრამ მას ვერა...

ამას ფიქრობს და მიიწევს უფსკრულისკენ ნელა....

ნელა!

მას სჭირდები! გეზი ცვალე! ესმის ხმები... ტირის მწარედ...

ირგვლივ ლურჯი ქაოსია, მაღლა ხედავს...

ილუზიებს უკავშირებს, ფიქრი იმედს ბედავს...

ამ ხილვების სასიკეთოდ, გულს გარჩევა ნებავს...

და ყინულის ცივ ნატეხებს სხივი მკაცრად ტეხავს...

ხედავს.....

მაღლა, ჭვარტლით დახატულა... თითქოს კვამლი გაბანტულა...

ხედავს, ვეფხვის ნაკვალევი მაღლა მიდის ცაში...

მაშინ...

როცა წეროს ორი შვილი გაქცევია... რაში, არ ჩანს

მაგრამ ორი სხვა პატარა წერო მიქრის მათკენ...

და აქ აზრი, იმდები გადრკნენ...

ცუდს უქადის ბედისწერა?

ფიქრობს

და სახეზე თეთრი ფერის აჩრდილები გაკრთნენ...

ნაფეხური თავადაა... წერო მისი ბედი... და შვილები პატარები, მისი ვნების გერბი...

ზოგი მაღლა, ზოგი დაბლა, მიისწრაფვის... ხედავს

და სიმხდალე მის სხეულში შემოჭვრეტას ბედავს...

დაინახა, ეს გზებია, მისი ბედის გზები... და არჩევა უკეთესის სულაც არ არს ძნელი...

მაგრამ, გრძნობას რაღა უყოს? დაუშინოს ქვები?

გულმა: ,,მეტი აღარ ძალმიძს, გამოისხი ფრთები!

შორით წადი, თუ რომ გინდა გადარჩენა ჩემი!"

სითბო იგრძნო... მკერდზე თურმე, დაუდვია ხელი...

სიო იყო საამური... უბერავდა ნელი...

აკვანს არწევს ფოთოლთცვენა...ფიქრის აკვანს...

ვმღერი...

,,მოდი ჩემთან!" - დაიკვნესა, და... გაშალა ფრთები...

მისი მზერა გულს განგმირავს, ამას გრძნობს და გარბის. უკან ხედვა აღარ ძალუძს, ეშინია დარდის...

მაგრამ მაინც: ,,შენთან მინდა!" - ისმის გულის კვნესა...

მაშინ, როცა ლურჯ ტაძარში, აღესრულა მესა...