ლადო გოგოლაძე: ლექსები

***
მე დავეწაფე შენს ტკბილ ბაგეებს
როგორც მწყურვალი წყაროს წყალს სვამდა,
ისე ბორგავდა წუხელის ღამე,
რომ სიკვდილმისჯილი პატიმარს ჰგავდა...

მეპარებოდა ნელ-ნელა ძილი,
შენზე ფიქრები დარდებს კურნავდა,
სადღაც თავს იკლავს შექსპირის გმირი,
სადღაც შტრაუსის ვალსი უკრავდა...

როგორ მინდოდა, სიზმრად მენახე,
თუმც მთელი ღამე თეთრად ვათიე,
ისე დიდია შენდამი გრძნობა, 
გულში ვერაფრით ვერ დავატიე.

და როცა რითმებს გავუნაწილე
რითმებს სირცხვილის ალმური წვავდა,
... ისე ბორგავდა წუხელის ღამე, 
რომ სიკვდილმისჯილი პატიმარს ჰგავდა..



განზომილება

უკიდეგანოა სამყარო, ზეცა,
უკიდეგანოა სივრცე და წყალი;
მე მახსოვს შენი ფარული მზერა,
მე მახსოვს შენი ცისფერი თვალი.

მე შენში ვნახე პირველად ქალი,
საოცრად წმინდა, ანგელოზს ჰგავდი
ეს იყო წინათ, დიდი ხნის წინათ,
როცა ჩემს გულში სიყვარულს რგავდი.

დარგე და გაქრი, როგორც ზმანება
და თან წაიღე ჩემი გრძნობები,
მე არასოდეს ვყოფილვარ მონა,
შენს სიყვარულს კი დავემონები.

უკიდეგანოა სამყარო, ზეცა,
უკიდეგანოა სივრცე და წყალი;
მე ძველებურად მიყვარხარ დღესაც,
მე შენში ვნახე პირველად ქალი!